मित्रांनो, माझी कथा खूप सरळ आहे परंतु थोड़ी फ़िल्मी सुद्धा आहे. आयुष्यात काहीतरी करण्याची इच्छा होती. एक मार्ग निवडला आणि प्रवासाला निघालो हळूहळू वाटेत अनेक चांगले लोक भेटू लागले आणि सहयोगी वाढू लागले. या प्रवासात जो अद्याप चालू आहे आणि देवदयेने पुढे चालूच राहील, अनेक लोक येतील. आतापर्यंतची कथा आनंद, दु:ख, त्रास, पराभव आणि विजय, शोक, विरह अशा सर्व भावनांनी परिपूर्ण आहे.

जिस्म में जो अहमियत ख़ून की होती है,
कहानी में वो ही अहमियत इमोशन की होती है |


ज्याप्रमाणे शरीरात रक्ताचे महत्त्व असते,
त्याचप्रमाणे कथेत भावनांचे महत्त्व आहे.

. जे त्यांच्या आवक्यापेक्षा काही अधिक करतात. त्याची कहाणी लोकांना सांगितले जाते. आयुष्य प्रत्येकाची परीक्षा घेते आणि प्रत्येकाला संधी देते. कोणी त्या संधीचा फायदा घेत पुढे सरसावतो तर कोणी संधी मिळते तेव्हा आपला आनंद आणि सुख सोडू शकत नाही. प्रगती करण्यास तोच सक्षम असतो जो योग्य संधी मिळताच ती उचलून घेतो. माझ्या कथेची कथा ....

. माझा जन्म उत्तर प्रदेशातील एका छोट्याशा गावात एका सामान्य पारंपारिक मुस्लिम कुटुंबात झाला. कुटुंबात कोणीही शिक्षित नव्हते. त्यामुळे शिक्षणाचे महत्त्व कळले नाही. वडील कोलकाता येथे एका कंपनीत वाहनचालक म्हणून काम करायचे. आमची शाळा आमच्या खेड्यापासून खूप दूर असलेल्या दुसर्याच गावात होती. म्हणून शाळेत जाण्याच्या बहाण्याने मी मित्रांसह शेतात मौजमस्ती करत फिरायचो.

. एक दिवस, मी वयाच्या सुमारे ९ वर्षांचा असताना, माझा मोठा अपघात झाला. आघातामुळे माझे आयुष्य जीवनमृत्यूच्या सीमेपर्यंत पोहोचले. घरातील लोकांनी उपचारासाठी कोलकाता येथे नेले. रुग्णालयात दाखल करण्यात आले, डॉक्टरांनी शर्थीने बरेच प्रयत्न केले, दोन तीन ऑपरेशन केले. माझे आयुष्य वाचवले, परंतु माझ्या जवळजवळ सर्व शक्ती संपल्या सारख्याच झाल्या. मला बरीच वर्षे इस्पितळात राहायला लागले. अशाप्रकारे, बालपण अडचणीतच गेले. शाळेत जाऊ शकलो नाही. लिहणे वाचने कठिन झाले. आपले नाव लिहिणे देखील अवघड होते. मनात सतत भीती असायची.

. हळू हळू काही काळ निघून गेला. आणि एक दिवस, माझ्या कुटुंबियांनी दूरच्या नातेवाईकांच्या एका सुंदर मुलीशी माझे लग्न लावून दिले. माझे कुटुंब खुप मोठे आहे. माझ्या 3 बहिणी आणि आम्ही 5 भाऊ असे पुष्कळ सदस्य. बहिणींनंतर मी सर्वात मोठा आहे. म्हणून कुटुंबाला हातभार लावण्याच्या उद्देश्यानी मी नोकरी मिळवण्यासाठी कोलकत्त्याला वडिलांकड़े गेलो. तिथे वाहन चालवायला शिकलो पण नोकरी मिळाली नाही. मग मी मुंबईत सासरी आलो. सुध्धु ट्रान्सपोर्ट या नावाने ठाण्यात सासरेबुवांचे ट्रान्सपोर्ट काम चालू होते.

त्यांनी काम शिकण्यासाठी मला एका ड्रायव्हर सोबत ट्रकवर पाठविले. बहुतेक ड्रायव्हर आमच्या गावातिलच होते. मी त्यांच्याबरोबरच काम करायला लागलो आणि त्यांच्याबरोबरच राहायला लागलो. (लहानपणापासुन माझा स्वभाव स्वाभिमानी आहे.मला कोणावरही भार बनायचे नव्हते. म्हणून मी सासरी राहिलो नाही.) सुरुवातीला माझा ड्रायव्हर जो माझा गुरु होता, सांगेल ते काम करायला लागायचे. दिवसभर तो माझ्याकडून किरकोळ कामे करुन घ्यायचा. जसे त्याची सेवा करणे, कपडे धुणे, साफसफाई करणे, स्वयंपाक करणे इ. रात्री मी गाडीत किंवा कधी दुकानासमोरच झोपायचो. हा दिनक्रम बराच काळ चालू राहिला.

एखाद्या व्यक्तीने आपल्या आयुष्यात इतके झुकवू नये की लोक त्याचा पायपुसनी म्हणून उपयोग करतील. एखाद्याने स्वाभिमानाने आणि सन्मानाने जगले पाहिजे. प्रत्येकाच्या जीवनात आनंद आणि दु:ख आहेच, याचा अर्थ असा नाही की आपण परिस्थिति समोर शरणागती पत्करली पाहिजे. त्याऐवजी, जीवनातील त्या समस्या सोडवा, परिस्थितिला सामोरे जा आणि त्या कारणांना गुडघ्यावर आणण्याचा प्रयत्न करा ज्यामुळे आपल्याला त्रास होत आहे, जे तुम्हाला यशस्वी होण्यास प्रतिबंध करते. हसत खेळत जीवन जगा. मला एक गाणे आठवते ...

ना मुँह छुपा के जियो
और ना सर झुका के जियो
गमों का दौर भी आये
तो मुस्कुरा के जियो |

हळू हळू ड्रायव्हर मास्तर माझ्याकडे गाडी सोपवू लागले. संकोच न करता मी सुद्धा गाडी चालवू लागलो. कुटुंबाच्या आठवणीने आणि चिंतेत मी दिवसभर कठोर परिश्रम केले आणि यशस्वी ड्रायव्हर बनलो, ग्राहकांशी कसे बोलायचे ते शिकलो. हळूहळू मी कंपनीची सर्व कामे हाताळू लागलो.

. एक दिवस मला ड्रायव्हर कडून समजले की एक ट्रक मालक आपला ट्रक विकून गावी जात आहे. माझ्या मनात तो ट्रक विकत घेउन स्वतःचे काम सुरू करण्याची इच्छा निर्माण झाली. मी माझ्या कंपनीचे मालक सासरेबुवा यांच्याकडे इच्छा बोलून दाखवली आणि परवानगी मागितली. त्यांना याचा त्रास होणार होता, तरीही त्यांनी मनापासून परवानगी दिली आणि सहकार्य केले. मी धावपळ करुन इतरांची मदत घेवुन पैशाची व्यवस्था केली. आणि अर्धे पैसे आधी आणि उर्वरित पैसे नंतर या बोलीवर माझा पहिला ट्रक विकत घेतला आणि किस्मत लॉरी सर्व्हिस कंपनीचा पाया घातला.

आता समोर एक मोठी जबाबदारी होती, पुढे जायचे कसे हा प्रश्न होता. माझ्यालेखी शिक्षण नव्हतेच, त्यामुळे लिहणे वाचने याची बोमाबोम होती. मोठ्या कठिणतेने रजिस्टरमध्ये मोठ्या अक्षरांनी हिंदीत माहिती कशी लिहावी हे शिकलो. आता अल्ला मालिक पुढे पाहुया असे म्हणून श्रीगणेशा केला. नोकरी करत असताना बरेचजण मित्र झाले होते. कस्टमर आणि सप्लायर सुद्धा ओळखू लागले होते. आमच्या ट्रांसपोर्ट व्यवसायात हॉटेल, मद्यपान, डान्सबार हे अगदी सामान्य आहेत. त्याच्यामुळेच मित्रांबरोबर डान्सबारवर जाण्याची मलाही सवय लागली होती.
पण मी कोणतीही नशा केली नाही, मी गुटखा आणि दारू यांना कधीही स्पर्श केला नाही. पण मला लहानपणापासूनच गाण्याची खूप आवड होती. मी मोहम्मद अझीझ साहेबांचा खूप मोठा चाहता आहे. मी जिथे राहत होतो तेथे टीवी, टेपरेकॉर्ड काही नव्हते. गाण्यामुळे, मी डान्सबारला जाऊ लागलो. अनेक डान्सबारचे मालक किंवा व्यवस्थापक माझे मित्र झाले. होटलमध्ये गाणी वाजवणारा व्यक्ति माझा मित्र झाला. कंप्यूटरवर जो तो करायचा हे मी पण शिकू लागलो.

इकडे काम वाढू लागले होते, एक ट्रक किती काम करणार म्हणून मी दुसर्याा ट्रक पुरवठादारासह काम करण्यास सुरवात केली. परंतु जेव्हा ट्रक सप्लायरला आगाऊ पैसे देण्यासाठी कमतरता भासु लागली तेव्हा बायकोच्या दागिन्यांचे तारण ठेवून कर्ज काढून पैशांची पुर्तता केली जाऊ लागली. पण पैशांची कमतरता होतीच. मग एके दिवशी कळले की एका डान्सबारमध्ये गाणी लावणारी व्यक्ती निघून जात आहे. मी त्याच्या जागी काम करण्याचे ठरवले. रात्री, मी तिथे डान्सबारमध्ये काम करण्यास सुरवात केली आणि सकाळी मी माझा व्यवसाय सुरु ठेवला. व्यवसायात सर्व काही वैध आहे. जर तुम्हाला आयुष्यात काहीतरी चांगल बनायचे असेल तर तुम्हाला कठोर परिश्रम करावे लागतील.

कार्य किंवा कर्म केल्याशिवाय या पृथ्वीवरील जीवन शक्य नाही. जर आपल्याकडे भरपूर संपत्ती असेल तरीही आपण कोणतेही काम न केल्यास आपण आपल्या जीवनात कधीही आनंदी राहू शकत नाही. काम करून, एखादी व्यक्ती आनंदी होते आणि आयुष्यात आनंद, शांती आणि समृद्धी प्राप्त करते. म्हणून कधीही काम करण्यात आळशी होऊ नका. कठोर परिश्रम करण्यास कधीही घाबरू नका.

दुनिया में रहना है तो काम कर प्यारे,
हाथ जोड़ सबको सलाम कर प्यारे,
वरना ये दुनिया जीने नहीं देगी,
खाने नहीं देगी पीने नहीं देगी |

येथे माझा व्यवसाय प्रगतीपथावर होता, परंतु मी अडचणीत होतो. बिल तयार करणे आणि खाते टिपण ठेवणे, ग्राहकाचे बिल बनविणे सगळे कठिन भासत होते. डान्सबारमध्ये गाणी वाजवताना संगणकाची गरज असते, म्हणून मी तेथे कामापुरता कंप्यूटर चालवायला शिकलो. मी एक जूना लॅपटॉप विकत घेतला आणि एक्सेलमध्ये बिले बनवण्यास सुरूवात केली. एका सॉफ्टवेअर व्यक्तीने टॅली सॉफ्टवेअर माझ्या कंप्यूटर मध्ये टाकले आणि मला टॅली चालविणे शिकवले.
अशाप्रकारे माझे काम चालू होते, परंतु मी खूष नव्हतो कारण ज्याप्रमाणे मला काम करायचे होते त्याप्रमाणे होत नव्हते. मग माझ्या एका ट्रान्सपोर्टर मित्र श्री ठाकूरसाहेबांनी मला एका सॉफ्टवेअर कंपनी न्यूप्रो(इंडिया) बद्दल सांगितले. मी त्याच्याशी संपर्क साधला आणि त्यांनी येऊन माझी गरज समजुन घेतली. आणि त्यांनी माझे काम सुरू केले. मी त्या कंपनीचे संचालक श्री. मोहनकुमार यांना भेटल्यानंतर त्यांनी कंपनीच्या काम करण्याच्या पद्धतीबद्दल काही सूचना दिल्या आणि तेव्हापासून माझ्या कंपनीत प्रगतिशील बदल सुरू झाले. नवीन तंत्रज्ञान समजण्यासाठी आणि शिकण्यासाठी मी खूप प्रयत्न केले आणि याचा मला फार फायदा होऊ लागला. ग्राहकांसह पुरवठादाराची हिशोब करणे सोपे झाले. मी गाड्या वाढवण्यास सुरुवात केली ज्यामुळे माझा व्यवसाय वाढू लागला.

श्री मोहनकुमार माझे मित्र झाले होते. त्याच्या मार्गदर्शनाने माझ्या आयुष्यात बरेच बदल घडले आहेत. त्यांच्या विचारामुळे मी डान्सबारकडे जाणे थांबवले. माझे लक्ष व्यवसाय विकासाकडे केंद्रित केले. माझे दोन्ही भाऊ मेहताब आणि सानू यांनी व्यवसायाच्या वाढीमध्ये मला पूर्ण सहकार्य केले. मी मार्केटिंग आणि पेमेंट कलेक्शन्स साठी कर्मचारी वाढविले. सॉफ्टवेअर ऑपरेट करण्यासाठी, पूर्णवेळ ऑपरेटर ठेवला. अशा प्रकारे, अस्थव्यस्त व्यवसाय सुरळीत करण्यास मी यशस्वी झालो.

हे सुरु असताना आयुष्यात बरेच चढउतार आले पण मी ठामपणे उभे राहून सर्वांचा सामना केला. माझे मित्र आणि सहकारी यांनी मला बरीच मदत केली. अनेक लोकांनी अनेक प्रकारच्या सूचना केल्या. काही म्हणायचे की जर पैसे येऊ लागले तर स्वतःचे घर विकत घ्या. परंतु त्यांना माहित नव्हते की ग्राहकांकडून येणारे पैसे पुरवठादार आणि ड्रायव्हर यांचे आहेत. आपल्याला जी प्राप्ति होते त्यात फक्त घर, कुटुंब आणि कार्यालय चालविणे जमत होते. पण दुसर्यांच्या पैशातून मजा करणे हे माझ्या स्वभावात नसल्याने मी साधे राहणे पसंद केले. म्हणूनच जेव्हा ग्राहकांकडून जरी मला पैसे उशीरा मिळत असले तरी मी माझ्यावर अवलंबून असलेल्या पुरवठादार आणि ड्रायव्हरचे पैसे आधी देणे सुरु ठेवले. म्हणूनच मी आजपर्यंत माझे घर विकत घेऊ शकलो नाही.

बऱ्याच वेळा मित्र, नातेवाईक किंवा इतर कोणी असे काहीतरी बोलायचे की मी अस्वस्थ होत असे. पण मी अशा लोकांना दुर्लक्ष करण्यास शिकलो आहे. कारण एखादी व्यक्ती देवालाही शिव्या देत असते मग आपण कोण आहोत. असे लोक बहुतेक अशिक्षित किंवा अज्ञानी असतात. जे आपल्या आयुष्यात काहीही करू शकत नाहीत आणि जर कोणी काही केले तर ते त्यांना नावे ठेवतात.

कुछ तो लोग कहेंगे
लोगो का काम है कहना
छोड़ो बेकार की बातों में
कही बीत न जाये रैना |

आपला व्यवसाय चांगल्या उंचीवर नेण्याचे माझे स्वप्न आहे. मला शक्य तितक्या समाजातील प्रत्येक घटकासाठी रोजगार उपलब्ध करायचा आहे. माझ्या संपर्कात येणार्या प्रत्येक व्यक्तीला आनंद प्रदान करायचा आहे. गरजू लोकांना शक्य तेवढी मदत करावी लागेल. मला असे वाटते की गरजूंना अशाप्रकारे मदत करा की नंतर तो स्वत:ला आणि इतरांना मदत करील.

एखाद्या गरीब व्यक्तीच्या जखमेवर मलम लावला पाहिजे कारण श्रीमंतांच्या उपचारासाठी बाजारात बरीच उपचार उपलब्द आहेत.

सांगायचे तर खूप आहे परंतु कार्य करणे सुद्धा महत्वाचे आहे.
आता मी थाबंतो. परत भेटूया.
मित्रांनो, मला तुमच्याकडून आशीर्वाद पाहिजे,
मला सहकार्य पाहिजे. माझ्यासाठी प्रार्थना करा.

धन्यवाद !